ഒരു യാത്രാമൊഴി..........

എനിക്കറിയാം ഒരിക്കലും നിനക്കെന്നെ പ്രണയിക്കാനാകില്ല എന്നു..

എന്റെ ഹൃദയത്തിന്റെ ശ്രീകോവിലില്‍ നിന്റെ ബിംബം പക്ഷെ ഞാന്‍ പ്രതിഷ്ടിച്ചു പോയി...

അതു തകര്‍ത്തെറിയാന്‍ എനിക്കാവില്ല....

അതുകൊണ്ടു തന്നെ ഞാന്‍ യാത്ര ആവുകയാണു...

എന്നെന്നേക്കുമായി....

ഇനി,

പൗര്‍ണമി രാത്രികളില്‍ ഞാന്‍ നിന്നെ തേടി വരും......

നിന്റെ ജാലകത്തിനു പുറത്തു,അനന്തമായ ആകാശത്ത്‌ ഒരു താരമായി ഞാന്‍ നിന്നെ നോക്കി ഇരിക്കും ...

ഒരു ദിവസം,

ഈ ലോകത്തിലെ സര്‍വബന്ധനങ്ങളും അഴിച്ചുമാറ്റി നീ വരണം...

എന്നെത്തേടി..എന്റേതു മാത്രമാകാന്‍.....

ആ ദിവസത്തിനായി ഞാന്‍ കാത്തിരിക്കും..

പൗര്‍ണമി രാത്രിയില്‍ ഭൂമിയെ തൊട്ട്‌ തിരികെ എത്തുന്ന നിലാവിനൊപ്പം നീ വരണം...

അവിടെ നിനക്കായി ഞാന്‍ മയില്‍പ്പീലികൊണ്ടു കൊട്ടാരമൊരുക്കും...

ആയിരം തോഴിമാര്‍ താലപ്പൊലികളുമായി നിന്നെ കാത്തുനില്‍ക്കും...

അന്നു നീ എന്റേതു മാത്രമാകും...

ആ നിമിഷത്തിനു വേണ്ടി....നിന്റെ വരവും പ്രതീക്ഷിച്ചു...

ഞാനിന്നു യാത്രയാകുകയാണു...

എന്നെന്നേക്കുമായി......

എന്നു സ്വന്തം

മഞ്ഞുതുള്ളി.................

ഈ മനസിനെ കൊണ്ടു തോറ്റു......

മനസിനുള്ളില്‍ ഒരു ഷിഫ്റ്റ്-ഡിലീറ്റ് കീ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍ എന്നു ചുമ്മാ ആഗ്രഹിക്കാറുണ്ട്‌.. ...ആവശ്യം ഇല്ലാത്തതൊക്കെ ഡിലിറ്റ്‌ ചെയ്ത്‌ ഒന്നു റിഫ്രഷ്‌ ആക്കി എടുക്കാന്‍ പറ്റിയിരുന്നെങ്കില്‍.....ഒരു ഫോര്‍മാറ്റ്‌ ഓപ്ഷനും കൂടെ വേണം....

hmmm ചുമ്മാ ഇരുന്നിങ്ങനെ ആഗ്രഹിക്കാനല്ലെ പറ്റൂ...

മഴതുള്ളി....

ഞാന്‍ ഒരു എഴുത്തുകാരി അല്ല.... ഈ എഴുതുന്നതൊക്കെ ആരെങ്കിലും വായിക്കണം എന്ന് ആഗ്രഹവും ഇല്ല.
ഉള്ളില്‍ കുരെ അക്ഷരങ്ങളും വാക്കുകളും കിടന്നിരുന്നു.. അവയെ ഞാന്‍ കഥയെന്നും കവിതയെന്നും ഒക്കെ പേരിട്ടു എവിടെയൊക്കെയൊ കുറിച്ചു വച്ചു...അക്ഷരങ്ങള്‍ അന്ന് എന്റെ പ്രിയസുഹ്രുത്തായിരുന്നു.എന്റെ ദുഖങ്ങളും വേദനകളും സന്തോഷങ്ങളും ഒക്കെ അവളുമായി ഞാന്‍ പങ്കുവച്ചു.

ഇതൊക്കെ പഴയ കഥകള്‍.ഈ യന്ത്രവുമായുള്ള സഹവാസം തുടങ്ങിയതോടെ എനിക്ക്‌ എന്നെ തന്നെ നഷ്ടപ്പെട്ടു തുടങ്ങിയത്‌ ഒരു വേദനയോടെ ഞാന്‍ അറിഞ്ഞു.മരവിച്ചു തുടങ്ങിയ എന്റെ മനസിന്റെ അടിതട്ടില്‍ കിടന്ന് എന്റെ അക്ഷരങ്ങളും വാക്കുകളും മുറവിളി കൂട്ടാന്‍ തുടങ്ങി..അതു കേട്ടില്ല എന്നു നടിച്ച്‌ ഇത്ര നാള്‍ നടന്നു ഞാന്‍.എന്നാല്‍ എത്ര കാലം എനിക്കങ്ങനെ എന്റെ പ്രിയസുഹ്രുത്തിനെ അവഗണിച്ചു നടക്കാനാകും?? അങ്ങനെ ആകുലപ്പെട്ട്‌ ഇരിക്കുന്ന സമയത്താണു ബ്ലൊഗുകളുടെ ഈ ലോകം മുന്നില്‍ വന്നു പെടുന്നത്‌..ഈ ലോകത്തുനിന്നും യാത്ര ആയാലും എന്റെ സ്വന്തം എന്നു പറയാനായി എന്തെങ്കിലും അവശേഷിപ്പിച്ചിട്ടു പോകാന്‍ എനിക്കിതിലൂടെ കഴിഞ്ഞേക്കും എന്നൊരു തോന്നല്‍...
ഒരുപാടു കാലങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം പ്രിയസുഹ്രുത്തിനെ കണ്മുന്നില്‍ കിട്ടിയ സന്തോഷതിലാണു ഞാനിപ്പൊള്‍...എന്തൊക്കെയൊ പറയാനുണ്ട്‌ ..പക്ഷെ വാക്കുകള്‍ പുറത്തെക്കു വരുന്നില്ല...ഇനിയും നിന്നെ കൈവിട്ടു പൊകരുതെ എന്നു മാത്രമാണിപ്പോളെന്റെ പ്രാര്‍ഥന ..

അതു കൊണ്ടു പ്രിയസുഹ്രുത്തെ......

മഴയെയും,പൂക്കളെയും,കാറ്റിനെയും,പുഴകളെയും എല്ലാം ഒരു പാടു സ്നേഹിച്ചിരുന്ന ആ പഴയ എന്നിലേക്ക്‌ ഒരു മടക്കയാത്ര ഞാന്‍ തുടങ്ങുകയാണു.. നിന്നിലൂടെ.... ഒരു മഴതുള്ളിയായി.........

അങ്ങനെ ഞാനും ബ്ലോഗ് തുടങ്ങി .......

ഈ യന്ത്രത്തിന്റെ മുന്നില്‍ ഇരുന്നു ജീവിതം മടുത്തു തുടങ്ങിയപ്പോളാണ് ബ്ലോഗുകളുടെ ലോകം മുന്നില്‍ വന്നു പെട്ടത്.....

ഇരിക്കട്ടെ എന്‍റെ വക ഒരു ബ്ലോഗ് എന്ന് ഞാനും അങ്ങ് തീരുമാനിച്ചു... അങ്ങനെ ബ്ലോഗുകളുടെ ഈ വലിയ ലോകത്തേക്ക് ഞാനും കാലെടുത്തു വയ്ക്കുകയാണ് ......